Είναι καλοκαίρι εν έτη 2018, μετά από ένα πολύ δύσκολο χειμώνα με πλημμύρες και καταστροφές σε περιοχές της Αττικής ( όπως η Μάνδρα, το Πέραμα και η Μαγούλα ), η πολιτεία για άλλη μία φορά έμεινε αμέτοχη, δεν αναλάμβανε κανένας την ευθύνη. Για τα ελληνικά δεδομένα δε θα φταίει ποτέ ο αρμόδιος ,πάντα κάποιος άλλος θα έχει την ευθύνη. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τις περιουσίες τους μέσα σε λίγα μόλις 24ωρα, οι κόποι μιας ζωής έγιναν νερό και λάσπη. Καταστράφηκαν τα πάντα. Ακόμη όμως και τα υλικά πράγματα να αφήσουμε στην άκρη, υπάρχει ένα μέρος της ιστορίας που δεν μπορεί να ξεχαστεί, ούτε να διαγραφεί και δεν είναι άλλο από την ανείπωτη τραγωδία, που αφορά τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των ακραίων καιρικών φαινομένων και των αντιπλημμυρικών έργων που ποτέ δεν έγιναν.
Μετά από όλα αυτά λοιπόν, η Ελλάδα συνεχίζει να ζει και το καλοκαίρι μία πολύνεκρη τραγωδία εξαιτίας της πυρκαγιάς που έχει ξεσπάσει σε πολλές περιοχές της Αθήνας όπως την Κινέττα , τη Ραφήνα, την Πεντέλη, τις Βρύσες Χανίων, τα Μέγαρα, το Μάτι και δυστυχώς συνεχίζει να εξαπλώνεται παρά τις προσπάθειες της πυροσβεστικής , του ΕΚΑΒ και άλλων οργανώσεων που βοηθούν όλους όσους έχουν ανάγκη με κάθε τρόπο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι άνεμοι δυσχεραίνουν το έργο των πυροσβεστών, που δίνουν μάχη με το χρόνο. Οι εικόνες που βλέπουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μοιάζουν ψεύτικες, βλέποντάς τες νομίζει κανείς ότι είναι καλοφτιαγμένες επεξεργασμένες φωτογραφίες, δυστυχώς όμως είναι η πραγματικότητα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα είδα στο λιμάνι της Ραφήνας ερχόμενη από την Τήνο. Όσο ήμασταν ακόμη μέσα στο πλοίο χωρίς να έχουμε καταλάβει το μέγεθος των καταστροφών, ακούμε να πλησιάζει ένα ελικόπτερο όλο και πιο κοντά στο πλοίο. Αρχικά όλοι πίστευαν ότι πάει να βοηθήσει στο πεδίο της μάχης για να σβήσουν το πεδίο με τις φωτιές. Μετά όμως, μας ενημέρωσαν ότι το ελικόπτερο θα συνοδεύει το πλοίο για ασφάλεια, γιατί όσο πλησιάζαμε το λιμάνι της Ραφήνας, τόσο περισσότερο πετάγονταν σπίθες από τις εστίες με τις φωτιές και υπήρχε κίνδυνος να πάρει φωτιά το πλοίο και μαζί του και εμείς. Λίγο αργότερα, ενώ αποβιβαστήκαμε πήραμε το αυτοκίνητο να φύγουμε, αλλά από την κυκλοφοριακή συμφόρηση αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε. Ακούγονταν από παντού σειρήνες της αστυνομίας , της πυροσβεστικής, του ΕΚΑΒ. Γινόταν πανικός! Όλοι είχαν βγει από τα αυτοκίνητα και έκλαιγαν , ούρλιαζαν, φώναζαν και μοιρολογούσαν για τους ανθρώπους τους που είχαν χάσει, για τα σπίτια , τα αυτοκίνητά τους, τα πάντα τους! Άλλοι πάλι προχωρούσαν με τα πόδια, ήταν εκείνοι που καίγονταν τα υπάρχοντά τους και έτρεχαν να σώσουν τουλάχιστον τις ζωές τους.
Ουσιαστικά αυτοί οι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Δεν θα μπορέσουν να επανέλθουν στη καθημερινότητά τους, τουλάχιστον όχι σύντομα. Δασικές εκτάσεις, σπίτια, αυτοκίνητα, ζώα, άνθρωποι βιώνουν τον απόλυτο εξευτελισμό, εξαιτίας όσων δεν φρόντισαν να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για να αποφευχθεί η βιβλική καταστροφή. Μετα απο όλα αυτά το ένα και μοναδικό ερώτημα είναι ένα!
Πού είναι το κράτος;
Αυτο που με απασχολεί ομως, είναι γιατί ενώ περάσαμε όλη αυτή την τραγωδία το χειμώνα, δεν προέβλεψαν μια τέτοια καταστροφή και για το καλοκαίρι, αφού είναι γνωστό οτι κάθε χρόνο τέτοια εποχή η χώρα μας εμφανίζει προβλήματα πυρκαγιάς;
Γιατί έπρεπε να γίνει κι αλλο κακό; Γιατί άφησαν τον κόσμο για άλλη μια φορα απροστάτευτο;
